Friday 27 April 2018

මයිනාගෙ කථා... 5 පහේ ටොෆිය

මයිනාගෙ  කථා....5 .... පහෙ ටොෆිය

ඒ කාලේ මයිනා ගොබිලා ගැටයා කාලේ... ඌගෙ පුංචි සංදියෙ තිබ්බා සුපිරි ටොෆි වර්ග. "ඩෙල්ටා" කිරි රසට, "හැක්ස්" උගුර කූල් වෙන රස, බංටි විවිධ රස අඹ - දොඩම් - ස්ටෝබෙරි වගෙ, "මයි ලේඩි" වටේ මින්ට්  රස මැද චොකලට්. ඒ කාලේ ටොෆි කොල එකතු කරන එකත් කරා.. ඒකත් මාර ආතල්. මුළු හික්කඩුව ටවුන් එකේම තිබුනු ටොෆි කොල එකතු කරා. අප්පුච්චාගෙන් ගුටි කාපු තරම නම් මොකට කියනවද. කිලෝමිටර් 3-4ක් පයින්ම ටවුමට ඇවිත් ටොපි කොල එකතු කිරිම අනතුරුදායක බව තමයි අම්මා කිව්වෙ. ලොරියකට හරි බස් එකකට හරි අඩයක් තියයි කියන එක තමා හේතුව. බංටි ටොෆිය කාලා කොලේ ඇදීමත් කළා. ඒකත් වෙනම ආතල් එකක්.



වයසින් වැඩි වෙද්දි ටොපියත් වෙනස් උනා. ඩෙල්ටා බංටි මයිලේඩි කෑම වෙනුවට සමහර උන් වෙනත් ටොෆි කෑමටත් පුරැදු උනා. මයිනා ඇතුළු පිරිස නරක පුරුදු නම් පුරුදු උනේ නෑ. ඒත් බොහෝ දේවල් අත්හදා බැලීම නම් කරා. මත් කුඩු මහපරිමාණ වශයෙන් වෙළඳාම් උනු තොටගමුවෙ සහ ඒ අවට තරුණ පිරිස් මත්කුඩු ඉරිම නිසා විනාශ උනු අයුරු මයිනා ඉතා හොඳින්ම දැක්කා. 

මයිනගෙ සෙට් එකේ හිටියා එක වලත්තයෙක්.. මූ ගේන යෝජනා හරිම අනතුරුදායකයි. එදා යෝජනාව පහේ ටොෆියක් කෑම. ඒ කෑමේ අතුරු  ප්‍රතිඵල නම් දැනගෙන හිටියෙ නෑ.
නාහල්ලේ ශ්‍රීමත් මදන මෝදකය: වරකට ගම්මිරිස් ඇටයක ප්‍රමාණය ගෙන එළකිරි සමග පාවිච්චි කරනු. 
ගුණ: ප්‍රබල වාජිකරන ඖෂධයකි.  ලිංගික බෙළහීනතාවය දුරලයි, කෑම රුචිය ඇති කරයි, වාත වේදනා දුරලයි සහ තවත් බොහෝ දෑ......... 

අපේ ගම් හතේ කඩේකින් ගත්තා කියන්නෙ ඉතිං දෙවියන්ගෙම පිහිට තමයි. ඊළඟ දවසෙ හොට් නිව්ස් එක ඒක. අනේ ඉතිං බයිසිකල් 4ක නැගි අට දෙනෙක් ගෝනපිනුවලට ගියා කිහාංකෝ පහේ ටොෆි ගේන්න. ගමට හොරා සැමට හොරා රැපියල් 5ට තිබු ඒඅනර්ඝ ටොෆිය කෑමට දැන් සූදානම. කෝකටත් ගම් තුලානට ගිහින්ම කමු කිව්වෙ අතුරු ආබාදයක් ආවොත් කව්රැ හරි එකෙක් උස්සන් ගිහින් ගෙදරට දාවිනේ කියලා. 
අපතයො අට දෙනාම ටොෆි කටේ දා ගන්නයි හදන්නෙ කොලේ කැඩුවා. නහයට ඉව කරලා බැළුවා. ඒ ආපු වහුතු සුවඳට මයිනාගෙ ටොෆියත් වෙන එකෙකුට දුන්නා. අන්තිමේ ටොෆි කෑවෙ තුන් දෙනයි. අරුන් තුන්දෙනාගෙන් එකෙක් ටොෆි දෙකක් කෑවා, අනිත් එවුන් දෙන්නා එක බැගින්. වෙලාව රාත්‍රි 7.30 පසුවෙලා. හොඳින් හිටපු එවුන් ගිහින් අර නස්කූනි තුන්දෙනා ගෙවල්වලට ඇරලුවා. 

එක බැගින් කාපු එවුන්ගෙන් එකෙක් කෑම කා අපතයා පොලවෙ ගැහුවා වගෙ නිදි. අනිකා බිත්තියෙ පැදුරක් එළමින් රෑ දෙක වෙනකම් දාපු විගඩමට අම්මා තාත්තා ඇතුළු පිරිස මූට නොකරපු වෙදකමක් නෑ. රෑ 1ට විතර අම්මා නැගිටලා බලද්දි මූ පැදුරක් අරන් බිත්තියෙ එළනවලු. පැදුර වැටෙනවා.. ආයෙත් එළනවා.. මෙලෙසයි ඒ ප්‍රතිචාර. ටොෆි දෙකක් කාපු එකා ගෙදර ගිහින් තාත්තා බල බල හිටපු ටි.වි. එක වහලා හිනා වෙවි ටි.වි. එක දිහා බලන් ඉන්නවලු. අනේ ඉතිං ඌගෙ අප්පා හෙණ මුළග්ගිනිකාරයා කුරුඳු දරයක් අරන් කැඩෙනකම් ගහලා ඒත් හිනා වෙනවලු. ඌටත් පිස්සු කියලා ඉස්පිරිතාලේ අරන් යන්න සුදානම.

උගෙ අයියා දන්නවා කරන දේවල් ඔක්කොම කරන්නෙ වසවර්තියො එකතු වෙලා කියල. ඒක නිසා රෑ 12ට විතර මයිනගෙ ගෙදර ආවා. මල්ලිට යකෙක් ගහලා වරෙන් ගුරෙක් හොයන් යන්න කියලා. අනේ ඉතිං මේ අහිංසක මයිනා ගෙදර ඉඳන් කිලෝමිටරයක් විතර දුර එක්කන් ආපු අර පෝරිසාදයා දුන්නෙ නැතා කණ හරහ පාරවල් තුනක් විතර. අනේ ඉතිං අරැ මොනවදෝ අහනවා කට හෙළවෙනවා විතරයි ලයිට් එළියෙන් පේන්නෙ.. සවුන්ඩ් නෑ. මයිනගෙ කණ කූං..... ගාලා සද්දයක් එනවා. අසරණ මයිනා බිම ඉඳගෙන බලන් ඉන්නව. 
දෙවියන් අපගෙ මූණ බැළුවා වගෙ මයිනගෙ බාප්පෙක් ඉන්නවා කොළඹ ගිහින් එනවා. ගාළු පාරෙන් බස් එකෙන් බැහැලා පයින් එනව පාර දිගේ. ලයිට් කණුවක් යට අසරණ වෙලා හිටපු මයිනා දැකපු බාප්පා අහපි "මොකෑ පුතේ ඔතන" කියලා. අනේ අර පුපුරු ගහපු කම්මුලෙන් සහ රිදුම් දෙන කන් අඩියෙන් බාප්පගෙ වදන් ඇහෙද්දි දැනුනු සැනසීමක්.
"බාප්පේ මූ මට කණට ගැහුව්වා" කියද්දි. ලේ නෑකම සහ බප්පගෙ චන්ඩිකම පැන්නා එළියට. මගෙ තාත්තාගෙ පරම්පරාව යනු උපන්ගෙයි චණ්ඩින් බව පවසුනු කැමැත්තෙමි. "තොගෙ අම්මට" සහ තවත් බොහො දෑ සමග අරැට දුන්නු පයින් පහරට 
"අනේ අයියෙ අපේ මල්ලිට පිස්සු හැදිලා... මුං එකටම ඉන්න එවුන්නෙ.. මොනව හරි හංගනවා" කියපි. 
බාප්පා ඇහුවා "මොකද පුතේ උනේ". අනේ ඉතිං මොනව කරන්නද පාවා දීම හැර. "බාප්පෙ කවුද ඒකට ටොෆි වගයක් දීලා ඌ ඒවා කෑවා. අපිටත් දුන්නා අපි එපා කිව්වා. ඌ තනියෙන්ම කෑවා". දැන් හරිනේ තෝ පළ කියලා අරූව එළවපු බාප්පා මාවත් ගිනිහින් එහෙ නිදි කෙරෙව්වා. 

පසුදා උදෑසණ අනේ ඉතිං මයිනගෙ එක කම්මුලක අරූගෙ ඇඟිලි 5. දැන් මොකෑ කරන්නෙ. ගෙදර යන්න බෑ අවුල්නෙ. බාප්පටම කිව්වා ෂේප් එකේ අද මෙහෙ ඉන්නම් කියලා. උදේ අම්මා පාන් ගේන්න කඩේ ආවම බාලම්මා අම්මට කියලා ලොකු කොල්ලා අපේ ගෙදර හිටියෙ ඊයෙ රෑ කියලා. ඒක නිසා යංතං ෂේප්. තාත්තා ආවමත් බාප්පා කිව්වා රෑ මම එද්දි පාරෙ හම්බ වුනා මම නවත්ත ගත්තා කියලා. 
එදා මෙදාතුර පහේ ටොෆි දෙස නොබලමි. මගෙ බාප්පා නම් අදත් ජීවිතේ බොහො ප්‍රශ්ණ වලදි මා වෙනුවෙන් පෙනි සිටිනවා. හැබැයි ඉතිං කරපු නසරාණි වැඩ නම් නැවැත්තුවෙ නෑ...... එන්නම් ඇං..... 

පහෙ ටොෆියක් එහෙම කාපල්ලා හොඳ වාජිකරණ ඖෂධයක්... ගෑණු පරාණ එහෙම ඕවා කනවා නොවෙයි තොපිට හොඳ නෑ.....

Sunday 22 April 2018

තොටගමුවේ කථා - 2

පුරාණ තොටගමුව විහාරයෙ අදත් දැකගන්න පුළුවන් කෝට්ටෙ යුගයෙ බිතු සිතුවම්. දකුණු ලක සංචාරයකට ඔබ යනවා නම් අනිවාර්යයෙන්ම යන්න මේ විහාරය දකින්න. ගාම්භීර ඉතිහාසයක් එක්ක සම්බන්ධ මේ විහාරයේ අතීත කතා දැනගන්න.


කුඩාකළ රජුගේ අවධානයට පවා ලක්වුණත්, වයස අවුරුදු 12ක් විතර වෙනකොට රාහුළ දරුවා නිසි අධ්‍යාපනයකට හෝ වෙනත් වෘත්තිය ශිල්පයකට හෝ යොමු නොවුනි. ගම් ගොඩෙ තැන තැන අවිදිමින් කාලය කා දමපු ගිහි රාහුළගෙ අනිත් විනොදාංශය උනේ මාළු ඇල්ලිම. 
එක දවසක් වීදාගම මෛත්‍රි හමුදුරුවො කිරලගහවෙල ගමට වැඩම කරපු දවසක ගිහි රාහුළ වළක මාළු බාමින් ඉන්නනවා දැක්කලු. එදා අටවක පෝය දවසක් නිසා හමුදුරුවො කිව්වලු

 "කොල්ලො අද අටවක නේද බොළ කියලා"     මාළු අල්ලමින් හිටපු ගිහි රාහුළ මාළු අල්ලන කොක්ක පෙන්නලා කිව්වලු
 "හාමුදුරුවනෙ මේකෙ එක වකයි නේ"   කියලා.

 මුගෙ පණ්ඩිත කතාවට හමුදුරුවො කිව්වලු 
"තො කොයි වල යන්නද බොළ" කියලා, හමුදුරුවො අදහාස් කලේ මොන අපායට යන්නද කියන එකයි. ඒත් කොල්ලා ගත් කටටම කියාපි 
"මේ වලේ නැත්නම් එහා වළට යනවා හමුදුරුවනෙ" කියලා.
 කොල්ලත් එක්ක කතා කරලා දිනන්න බැරි බව දැනගතපු හමුදුරුවො එතනින් යන්න ගියාළු.

 ඒත් මේ කොළුවත් එසේ මෙසේ එකෙක් නොවෙයි කියලා වැටහුණු හාමුදුරුවො කොළුවා ගැන විස්තර හෙව්වලු. මේ විදියට දවස් කිහිපයකින් කොළුවා ගැන විස්තර දැන ගනිපු හමුදුරුවො කොළුවගෙ ගෙදරට යන්න කියලා පිටත් උනාලු. මෙහෙම ගියපු හාමුදුරුවො දැක්කලු රාහුළ කොලුවගෙ අම්ම මිදුලේ හාල් සෝදමින් ඉන්නවා. කවියටම උපන් හපන් වීදාගම හාමුදුරුවො මේ සුන්දර කාන්තාව (රාහුළ හිමිගෙ මව දිඟු කෙස් වැටියක් තිබුනු සුන්දර ගැහැණියක් ලෙස සඳහන් වෙනවා) දැකලා කවියක් කීවලු.

සිහින් සිළිඳු වත දිදුලේ 
හාල් ගරන කත මිදුලේ 
කියලා වත්තෙ ගහක් උඩට වෙලා හිටපු කොල්ලා මේ කවි පද දෙක ඇහුණු ගමන් ඉතිරි පද දෙක සම්පුර්ණ කලාලු මේ විදියට.
එ දැක කෙනෙක් යද්ද කෙසේ
මුඩු මහණෙක් ප්‍රිය කර සේ 

මේ පද දෙක ඇහුනු හාමුදුරුවෝ කොළුවාගේ අම්මට කියල එදාම කොලුවා පන්සලට එක්කන් ගියාලු. එවකට මහත් ප්‍රසිද්ධියක් ඉසිළු හිමිනමක් වූ වීදාගම හිමි සෙවනේ කොළුවා යහපත් වෙයි සිතපු මෑණියනුත් කොළුවා පන්සලට බාර දුන්නලු.
එදා ඉඳන් පන්සලෙ නැවතුණු කොළුවට හාමුදුරුවො අකුරු සාස්තරෙත් කියලා දෙනගමන් විජයබා පිරිවණේ තිබු පොත් පත් කියවන්නත් පැවසුවලු. කොච්චර කියෙව්වත් කිසිම දෙයක් මතක නම් හිටියෙත් නැතිලු. මාස කිහිපයකට පස්සෙ තොටගමුවෙ ශිරි රාහුළ නමින් පැවිදි දිවියට ඇතුලත් උනු රාහුල හිමිව හැම කෙනෙක්ම හැඳින්නුවෙ තොටගමුවෙ හමුදුරුවො නමින්. 

 එවකට බොහොම බලගතු තෙලක් උණු සරස්වතී තෛලයත් මේ පන්සලේ සුරක්ෂිතව තිබිලා තියනවා. වීදාගම හිමි ධර්ම දේශනයන්ට පිටත්වෙන්න ඉස්සරවෙලා සරස්වතී තෛලය දිවේ තවරගන්නවලු. අශ්ව ලොම් ගහක් සරස්වතී තෛලය තිබුණු බෝතලයට දාලා ඒ ලොම් ගහක් හත් වතාවක් ගසලා තමයි දිවේ ගාගෙන තියෙන්නේ. මේ තෙල් දිවේ ග ගැනීමෙන් කිසිම විටෙක දිව පැටලෙන්නේ නැතිව වචන උච්චාරණය කළ හැකි බවත්, ඉතා හොඳ මතක ශක්තියක් ඇතිවෙන බවත් සඳහන් වෙනවා. 

මේ සිද්ධිය දිහා හැමදාම හොරෙන් බලන් හිටපු රාහුළ සාමණේරයො හිතුවලු මේ තෙල දිවේ  ගා ගැනිමෙන් මේ තරම් බළයක් තියෙනවා නම් මේ බෝතලේම බිව්වොත් කොහොමට හිටිද කියලා. රාහුළ පොඩිනමගෙ හැටි දන්න වීදාගම හාමුදුරුවො මේ සරස්වති තෛලය තිබුණු කාමරයත් අල්මාරියත් විශේෂයෙන්ම ආරක්ෂා කරන්න පෙළඹුනා. පැන් පහසුවට ගියත් දානය වළඳන්න ගියත් පිට ප්‍රදේශයකට ගියත් මේ කාමර අගුළු දාලා යතුරු අරන් යන්න අමතක කලේ නෑ. 

ඒ වගේම තමයි මේ පන්සල් භුමියේ බොහෝ පක්ෂීන් නිදැල්ලේ සිටි බවත් එක සැළලිහිණියෙක් විදාගම මෛත්‍රී හිමියන් ඇතිදැඩි කළ අතර ඉතා චතුර ලෙස කථා බහ කළ බවත්, පිරිවෙන්වාසී ශිෂ්‍ය භික්ෂුන් වහන්සේලා සමගින් ඉතා කුළුපගව සිටි බවත් කියවෙනවා. විටෙක මේ සැළලිහිණියා විදාගම හිමි පිටතට වැඩම කරන විට උන් වහන්සේ සමගින් ආ ගිය අතර ඇතැම් අවස්ථාවල ගම නායකයන්ට හා දායකයන්ට මේ සැළලිහිණියා මගින් පණිවිඩ යවා ඇති බවද සඳහන්.

මේ විදියට කාලය ගෙවිලා යද්දි එක දවසක් විදාගම හිමියො දානයක් සඳහා ගමට වැඩම කරා, එදා උන්වහාන්සෙ සරස්වති තෛලය තිබුනු කාමරය අගුළු දාලා ගියෙ නෑ. මේ දවස එනකම් බලන් හිටපු තොටගමුවෙ හමුදුරුවො මොකද කරෙ කාමරේට පැනලා සරස්වති තෛලය බෝතලේම එක හුස්මට බීලා දැම්මා. සරස්වති තෛලයෙ තිබුනු සැරට තොටගමුවෙ හමුදුරුවො සිහි මුර්ජා වෙලා වැටුණා. පන්සලේ අනික් හිමිවරු සියල්ලොමත් දානයට වැඩම කරලා සිටියෙ. මේ වෙලාවෙ තොටගමුවෙ හමුදුරුවො වැටෙනවා දැකපු සැළලිහිණියා වීදාගම හිමි සිටි දානෙ ගෙදරට ගිහින්
 "තොට්ටා ඉවරයි තොට්ටා ඉවරයි"     කියලා කෑ ගැහුව්වලු. වෙච්ච කාරණාව තේරුම් ගනිපු වීදාගම හිමියො 
 "කිරි තියෙන ගෑණු පන්සලට වරෙව්" කියමින් පන්සලට වැඩම කළාලු.

__මයිනා___

ජනප්‍රවාදයෙ එන සිදුවීම් ඇසුරු කර ගනිමින් ලියන මේ ලිපිවල යම් යම් තැන් දෝස අඩු පාඩු ඇත්නම් පෙන්වා දෙන ලෙස ඉල්ලමි. යම් වරදක් ඇති තැනක් ඇත්නම් එයද පෙන්වා දෙන ලෙස ඉල්ලමි. මන්ද ඉතිහාසය කියවීමක් නිසා එහි යම් අඩු පාඩු මා අතින් සිදු විය හැක.

Friday 20 April 2018

තොටගමුවේ කථා - 1

 

හික්කඩුව කිව්වම හැමදෙනාටම මතක් වෙන්නෙ සුන්දර වෙරළ තීරයක්, කොරල් පර පිරුණු  මුහුදු  උද්‍යානයක්, සංචාරකයො පිරුණු නගරයක්... එහෙම නේ. හික්කඩුව අවට තියෙන ගම් ගත්තම තෙල්වත්ත හෙවත් පුරාණ තොටගමුව හරි ප්‍රසිද්ධයි. තොටගමුව රත්පත් විහාරය,  විදාගම මෛත්‍රි හිමි, තොටගමුවේ ශ්‍රි රාහුළ හිමි, වෑත්තෑවෙ හිමි වගෙ උගත් පඬිරුවන වැඩසිටි වගෙම ගුත්තිල කාව්‍ය, සංදේශ කාව්‍යන්, බුදුගුණලංකාරය, බුත්සරණ, වගෙ වටිනා ග්‍රන්ථ  සිංහළ සාහිත්‍යයට තිළිණ කරපු නිසත් මේ විහාරය බොහොම වැදගත් වෙනවා. 
ඒ වගෙම පුරාණ තොටගමු විහාරයෙ යකුන් යොදවා වැඩගත් අතර යකුන් කරවු ගල් උළුවස්ස, ගල් කණු අදත් දැක ගන්න පුලුවන්. මල්සරාගෙ පිළිරුවක් සහිත ලංකාවෙ එකම විහාරයත් තොටගමුවෙ පුරාණ විහරයයි. බස්නාහිරට ශීර්ෂය සිටිනසේ ලංකාවෙ තිබෙන එකම සැතපෙන බුදු පිළිමය තිබෙන්නෙත් මේ විහාරයෙ පමණයි. මේ පිළිමය මැව්වෙ සක්‍ර දෙවියන් කියලත් ජනප්‍රවාදයක් තිබෙනවා. මේ වගෙ තවත් බොහො තොරතුරු මේ ගම්වල පැරැන්නන්ගෙන් දැන ගන්න පුළුවන්. ලංකාවෙ තිබුණු විශාලම පිරිවෙණක් වුනු විජයබා පිරිවෙණ තිබුනෙත් මේ විහාරයෙම තමයි. 

මේ අවට ගම් වලට නම් හැදිලා තියෙන්නෙත් මේ පිරිවෙණට සහ විහාරයට කරන ලද සේවා එක්ක. විහාරයට අවශ්‍ය මැටි දුන් ගම මැටිවල, මල් දුන් ගම මල්වැන්න, බත් දුන් ගම බද්දේගම, තෙල් දුන් ගම තෙල්වත්ත, සීනි හැදු ගම සීනිගම, බෙර සෑදු ගම බෙරවාගොඩ.... මේ වගෙ මේ ගම් ගැනත් ගොඩාක් විස්තර තියෙනවා ඒවත් පස්සෙ එකක ලියන්නම්. හැබැයි අද දවසෙ තොටගමුව විදියට හඳුන්වන්නෙ වෙනත් ගමක් සීනිගම දේවාලෙ පහු කරන් ගාල්ල පැත්තට යද්දි හමුවෙන ගමක්.


පුරාණ තොටගමුව හෙවත් නූතන තෙල්වත්ත රත්පත් විහාරය වඩාත් ප්‍රසිද්ද වෙන්නෙ ශඩ් භාෂා පරමේශ්වර තොටගමුවේ ශ්‍රි රාහුළ මහහිමිපාණන් හින්දා.  පැවදිවීමට කලින් මේ යතිවරයානන් වහන්සෙගෙ ගිහිකල බොහො විස්තර ජනප්‍රවාද වශයෙන් මුණ ගැහෙනවා. 6වන පරාක්‍රම බාහු හෙවත් සයවැනි පැරකුම්බා රජුට ඥාතිත්වයක් තිබුනු බවත් සඳහාන් වෙනවා. ගිහි කල රාහුළ හිමිගෙ පියා ප්‍රාදේශිය ගම් නායකයෙකු වූ අතර රාහුළ හිමි ඉතාම කුඩා අවදියෙදි පියා මිය ගිහින් තිබෙනවා.  පැරකුම්බා රජුගෙ හමුදාවන් අතින් ප්‍රාදේශියව ඇති වුනු කැරල්ලකදි ඔහු මිය ගිය බවත් ඉන්පසුව රාහුළ හිමිගෙ මව රාහුළ කුඩා දරුවාද රැගෙන තෙල්වත්ත රත්පත් විහාරය පිටුපසට වෙන්න තිබුනු ගමක් වන කිරලගහවෙළ කියන ගමේ සැඟවි ජීවත් වූ බවත් සඳහන් වෙනවා. මේ රාහුල දරුවා කුඩා කාලයේදි දිනක් පැරකුම්බා රජු පුරාණ තොටගමු විහාරයට පැමිණ ඇති අතර රජු දැකිමට පැමිණි මිනිසුන් මැද හිටපු රාහුළ දරුවා රජුගෙ ශ්‍රි විභූතිය දැක මෙලෙසින් කවියක් කිවාළු.

මා වැනි බිළින්දා 
වර වර ළඟට කැන්දා
දුක සැප කුමන්දා
අසන නිරිඳො වෙන කොයින්දා

මේ කවිය ඇසුනු රජතුමා දරුවා ළඟට ගෙනවිත් බොහෝ තෑගි දුන් බවත් සඳහන් වෙනවා. සිංහළ සාහිත්‍යයට මහඟු සේවාවක් කරපු රජතුමා නිසි කළ පැමිණි විට ඔහුට රජවාසලට පැමිණෙන ලෙසටද පවසා තිබෙනවා. එවකට පුරාණ තොටගමු විහාරයෙ වැඩසිටි පරිවේණාධිපති  වීදාගම මෛත්‍රි හිමිපාණන් සහ රජු අතර ඉතාම කුළුපග මිත්‍රත්වයක් තිබුණු බව පැවසෙනවා. ඒ නිසාම ඉඩ ලද සෑම විටම රජු මෙම විහාරයට පැමිණුන අතර, මේ විහාරයට සේවා සපයන්නට අවට ගම් නායකයන්ට නියෝග දුන් බවත් ජනප්‍රවාදයෙ සඳහන්. 

තොටගමුවෙ කතා මෙතනින් පටන් ගත්තෙ මේ තොරතුරුත් එක්ක හොඳ ප්‍රවේශයක් ලබා ගන්න පුලුවන් නිසා. හොඳ හොඳ විස්තර තියෙනවා ඒවත් පස්සෙ කියන්නම්කො.
___මයිනා___

Monday 16 April 2018

ප්‍රේමය නම්...

ප්රේමයයි වෛරයයි අතරෙ 
වෙනස කෙස් ගසකට සමයි
බිඳුනු දා පුජාව ප්‍රේමයෙ  
ඔහුගෙ ආගම වෛරයයි........
ගුවන් විදුලියකින් ගීතයක් ඈතින් ඇහෙනවා. ඇත්ත නේද ? ගීතයෙ අරුත ගැන මයිනා හිතින් විමර්ෂණයක යෙදුනා.   
"පෙම්වතිය ගිංගඟට තල්ලු කර දමා පෙම්වතා පැන යයි" "සෙබළ පෙම්වතා පෙම්වතියට වෙඩි තබා ගාතනය කරලා" " පෙම්වතාගෙ පොළු පහාරින් පෙම්වතියගෙ පියා මරුට" " පෙම්වතියට පිහියෙන් ඇන පෙම්වතාත් වස බිලා". පහු ගිය කාලයෙ විටින් විට පුවත් පත් වල ඇස ගැටුනු වාර්තා. 
වෛරය ප්‍රේමයේ අනිත් ඉම, මයිනා අයෙමත් කල්පනා කරා. 

කාලයකට ඉස්සර කළුබෝවිල ඇල අයින දිගෙ ගියා යාළුවෙක් මුණ ගැහෙන්න අත්‍යාවශ්‍ය කාරනාවකට. යාළුවගෙ ගෙදර ඉඳන් අපේ කතාව අතරෙ ඈතින් පෙනුන ගෙදරක වයසක කෙනෙක් වාඩි වෙලා ඉන්නවා, එළියෙ පුටුවක් තියාගෙන ගේ දිහාට හැරිලා ඔහු සැරින් සැරෙ මොනවදො කියනවා. ටික වෙලාවකට පස්සෙ සුන්දර පෙනුමක් තිබුනු ආච්චි කෙනෙක් මග් එකක් ගෙනත් අර සීයගෙ අතට දුන්නා. 
අපි කරමින් හිටි කථාව අස්සෙන් මගෙ අවදානය වෙනත් පැත්තකට ගිහින් කියලා දැනගත් මගෙ මිත්‍රයා ගේ ඇතුළට ගිහින් අපිට තේ බොන්න අවශ්‍ය දේවල් අරන් ආවා. ඊට පස්සෙ අරන් ආපු බිස්කට් වලින් කොටසක් ඈතින් පෙනුනු අර සීයගෙ ගෙදරට ගිහින් එයාගෙ අතට දීලා ආවා. 
මගෙ මිත්‍රයා දැකලා අර සීයයි ආච්චි හිනා උනු විදියෙන් ඔහු ඔවුන්ගෙ ලෙංගතුම මිතුරෙක් බව වැටහුනා. මිත්‍රයාගෙන්  මම ඇහුව්වා "වයසට ගියත් හරි පිරිසිඳුවට ඉන්න දෙන්නෙක් නේද" කියලා, යාලුවා හිනා වෙලා "ඔව්" කියලා කිව්වා. ඒ හිනාව ඇතුලේ මොනවා හරි දෙයක් තියෙනවා කියලා මයිනට හිතුනා. මයිනා යාළුවගෙන් කොයිතරම් ඇහුව්වත් කිසිම දෙයක් යාළුවා කිව්වෙ නෑ, කුමන හෝ හේතුවකට යාළුවා කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ. 
මයිනගෙ මිත්රයා ඕනැම වෙලාවක අනිත් මිතුරන්ට උදව් කරන කෙනෙක්.  තවත් මාසයකට විතර පස්සෙ මයිනා ආයෙමත් ගියා අර යාළුවා මුණ ගැහෙන්න ගෙදරට තවත් යාළුවෙක් එක්ක. මයිනා එක්ක ආව අලුත් යාළුවට රෙන්ට් එකට ගෙයක් ඕන වෙලා. අර මම කලින් කිව්ව වයසක අංකල් ඉන්න ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර තමයි රෙන්ට් එකට දෙන්නෙ. ගේ බලලා ඉවර උනාම කලින් යාළුවා අර අංකල්ට කිව්වා " ඔයාලගෙ අනිත් ගෙදරට අලුත් යාලුවෙක් එනවා" කියලා. එදා මයිනා යාළුවගෙන් ආයෙමත් අර වයසක දෙන්නා ගැන ඇහුව්වා. ගේ බලන්න ආපු අනිත් යාළුවා යවලා යාළුවා මයිනට කථාවක් කිව්වා. 

අර වයසක අංකල් වගෙම ඇන්ටිත් කුළවාදයෙන් ඔළු පුරවා ගනිපු එක්තරා පලාතක තමයි ඉපදිලා තියෙන්නෙ. අංකල් කුළයෙන් පහත් කෙනෙක් වගෙම ඒ පලාතේ තිබිච්ච ලොකුම වළව්වක ඉපදුනු කෙනෙක් තමයි අර වයසක ඇන්ටි. වළව්වෙ වතුවල වැඩ කරපු කරත්ත දක්කපු කෙනා තමයි අර අංකල්ගෙ තාත්තා. පොඩි කාලේ තාත්තා එක්ක වළව්වට එන අර අංකල් වලව්වෙ කුමාරිහාමි එක්ක සෙල්ලම් කරනවා, පොඩි පොඩි උදව් කරනවා, කුමාරිහාමි ස්කොලේ ගියාට අර අංකල්ගෙ අප්පුච්චා අංකල්ව ස්කොලේ යවලා නෑ. ඒ කාලේ අඩු කුළවල අයට ඉගෙන ගන්න ඉහළ කුළවල අය ඉඩ දුන්නෙත් නෑ. වයස අවුරුදු 9ක් විතර උනු ළමයව ස්කෝලේ දාන්න කියලා හැම වෙලාවෙම පෙරැත්ත කරන හින්දා අප්පුච්චා ළමයව එහා ගමක තිබුනු ස්කෝලෙකට බාර දුන්නා. වලව්වෙ කුමාරිහාමි උදේට ස්කොලේ එක්කන් යන අප්පුච්චගෙ කරත්තෙ පස්සෙන්ම ස්කෝලේ ගියපු අර අංකල් ඒ ස්කොලේ දක්ෂම සිසුවෙක් උනා. 
වයසින් මුහුකුරා යද්දි අර අංකල් හරිම සුන්දර තරුණයෙක් බවට පත් උනා. එවකට ඒ පාසලේ තිබුනු 10 කැලෑසියත්  සමත් උනා. පුළුවන් හැම වෙලාවෙම පොතින් පතින්, අඩුපාඩු වලට මුදල් වලින් පවා වලව්වෙ කුමාරිහාමි ඉගෙන ගන්න උදව් කලා. කාලයත් එක්කම කුමාරිහාමි අර තරුණයට ආදරය කරන්න ගත්තා. 
ලෝකයට හොරෙන් ආදරෙ කරපු මේ අයගෙ සම්බන්දෙ කනින් කොනින් වළව්වටත් අරංචි උනා. වළව්වෙන් අර අප්පුච්චව ගහලා පැන්නුවා. ඒ වගෙම ඒ අයගෙ ගෙට ගිණි තියලා ඒ මිනිස්සුන්ව අසරණ කලා. ඊට පස්සෙ අර අංකල්ව ගස් බැඳලා ගහලා කකුලකුත් කැඩුවා. ඒ කඩපු කකුලේ නොන්ඩිය තාවමත් තියෙනවා.
වලව්වෙ ඇත්තො කොළුවා මරයි කියන භයට අප්පුච්චා පුතාව ගමෙන් පිටමං කරා. ගමෙන් ආපු අංකල්ට ස්කොලේ උගන්නපු ගුරුතුමෙක් කොළඹ රස්සාවක් හොයලා දුන්නා. ඒ රැකියාව කරන අතරෙම ඒ කාලේ තිබුනු සුදුසුකම් උනු 10  සමත් සහතිකෙන් අර අංකල් වරායෙ රැකියාවකට ගියා. වළව්වෙ කුමාරිහාමිට පුළුවන් වෙලාවට ලියුමක් ලියලා කාටත් හොරෙන් කුමාරිහාමිව බලන්න ගියපු අංකල් අයෙමත් වතාවක් වළව්වෙ අයට අහු උනා. එදා බේරිලා ආපු අංකල්ට ආයෙමත් අංකල්ගෙ සුදුහාමිනේව බලන්න යන්න විදියක් නැතුව ගියා. 
මේ විදියට අවුරුද්දකින් විතර වළව්වෙ අය කුමාරිහාමිව වෙනත් කෙනෙකුට බන්දලා දෙන්න කටයුතු කලා. අංකල් උත්සහ කලත් දෙන්නට හමු වෙන්න තිබුනු අවස්තාව නැතුව ගිය නිසා, කුමාරිහාමිට අකමැත්තෙන්ම වෙනත් දීගෙක යන්න උනා. ඒත් කුමාරිහාමි හැමදාම දුකෙන් කාලය ගෙව්වා වගෙම තනිකඩ උනු අංකල් සුදුහාමිනේගෙ මතකත් එක්ක කාලය ගෙව්වා. 

ඊටත් අවුරුදු 10කට විතර පස්සෙ අහම්බෙන් දවසක මේ දෙන්නා මුණ ගැසුනා. අංකල්ගෙ නොන්ඩි කකුලත් තවමත් තනිකඩව ඉන්න බවත් දැනගෙන කුමාරිහාමි හදවතින් හැමදාම හඬා වැටුනා. කුමාරිහාමිට ඒ වෙද්දි ළමයි තුන්දෙනෙක් හිටියා. වලව්වෙ මහා පරම්පරාවත් කම්මුතුවෙලා ඉවර උනා. අපිළිවෙල වෙච්ච අංකල්ගෙ ජීවිතේ ඔහෙ ගෙවුනා සිගරට් එක්ක මත්පැන් එක්ක. එ අතරෙ කුමාරිහාමි අයෙමත් දවසක අංකල්ව දකිනවා මළ ගෙදරකදි. එදා කුමාරිහාමි අංකල් ඉන්න තැන ලිපිනය එහෙම අරගෙන යනවා. 
කාලය වේගයෙන් ගෙවිලා යනවා. කුමාරිහාමිගෙ මහත්තයා මිය ගියා. ළමයි තුන්දෙනාව දීග තල දුන්නා. අයෙමත් වතාවක් කුමාරිහාමි ආරංචි කරලා බැළුවා අංකල් ගැන. අංකල් ඒ දවස්වල අසනීප වෙලා කිසිම දෙයක් කර ගන්න බැරුව රෝහලේ ඇඳක් උඩ.. දුර කතර ගෙවාගෙන කොළඹ ස්පිරිතාලෙට ආපු කුමාරිහාමි අංකල්ව බලලා අවශ්‍ය අඩුපාඩු අරන් දීලා අයෙමත් ගියා. හැබැයි එදා කුමාරිහාමි හදවතින් වගෙම ඇස් වලිනුත් ඇති තරම් ඇඬුවා. මම හින්දා මේ ජීවිතේ විනාස උනේ කියලා ඇය ඇයටම දොස් පවර ගත්තා. 
දවස් දෙකකට පස්සෙ කුමාරිහාමි ළමයින්ව ගෙදරට එන්න කියලා සියළුම දේපල සමව බෙදලා පවරලා දුන්නා. දීග එන දවසෙ මහගෙදරින් කරට දැම්ම මුතුපටකුයි, මාලේකුයි හැර අනිත් සියළුම ආභරණ දරුවන්ට බෙදුවා. ගෙදර තිබුනු බඩු මූට්ටු පවා එහෙම කරා. ඊට පස්සෙ දරුවන්ට නොදැනෙන්න ගෙදරින් පිට වුනා. ලියුමක් ලියලා දරුවන්ට කිව්වා කවදාවකවත්ම මාව සොයන්න එපා කියලා. 
ඇය ගෙදරින් පිට වුනා. කොළඹට ඇවිත් අංකල්ව හොයාගෙන ඔහු ළඟට ගියා. ඊට පස්සෙ අංකල්ගෙ පිළියන්දල පැත්තෙ තිබුණු පොඩි ගේයි ඉඩමයි විකුනලා ඒ සල්ලිත් දාලා මේ ගෙදර අරන් තිබුනා. වෙනදා හඩුවෙක් වගෙ හිටපු අංකල්ව නාවලා කවලා පොවලා ආදරෙන් බලාගන්නෙ කුමාරිහාමි එහෙමත් නැතිනම් සුදු හාමිනෙ. අංකල්ගෙ පෙන්ෂන් එකෙන් දෙන්නා ජීවත් වෙනවා. දැන් අංකල් මත්පැන් දුම්වැටි අහලකටවත් යන්නෙ නෑ. සතියකට සැරයක් ගෙදරට උවමනා කරන දේවල් අරන් එන අංකල් හොඳ ශරීර සෞඛ්‍යයෙන් ඉන්නවා. 
මයිනගෙ යාළුවගෙ අම්මා ඉස්සර ඒ ගමෙ කෙනෙක් වගෙම මේ දෙන්නට උදව් කරලා තියෙන්නෙ එයා. මේ ගෙදර පවා හොයලා දීලා තියෙන්නෙත් යාළුවගෙ අම්මා.

මේ කතාව අහලා මයිනට පුදුම හිතුනා. යාළුවගෙ ගෙදර රේඩියො එකේ නන්දා මාලනීගෙ සිංදුවක් යනවා.
"ප්‍රේමය නම් රාගයෙන් තොර 
සඳ එළිය සේ අචින්තයි
පාරිශුද්දයි සුරම්‍යයි"

මයිනා අයෙමත් හිතුවා ඇත්තටම ප්‍රේමය, ආළය, ආදරය සඳ එළියසේ අචින්ත්‍යයි ද?
___මයිනා____

Sunday 15 April 2018

මයිනාගෙ කතා... 4 හරං කහ

                                               ගෑණු කියන ජාතිය ලෝකෙ කොතැන හිටියත් කොහොම හිටියත් උන්දලගෙ ගති සිරිත් සහ සිතුම් පැතුම් කොයි ක්‍රමේකින් හරි සමාන වෙනවා. ස්වබාවයෙන්ම පිරිමි සතා කොයි කාට චන්ඩි පාට් දැම්මත් ගෑණු සතා ළඟ පදිරියි.   විලාසිතා කිරිමට ප්‍රමුඛස්තානය දෙන මුන්දලා ඉතිං අතීතයෙ ඉඳලා අද දක්වාම කරපු ගොංකම්වල සිමාවකුත් නෑ. "කුංකුම, චන්දන, අංජන තවරා චාන්දනි සිනාසුනා" එහෙම කිව්වට මෙකප් උලා ගත්තම කොයි සක්කර වට්ටමත් හූකෑස් තමා. 
  
                                                         පෙරකල රජ බිසෝවරැ එහෙම එක එක ජාතියෙ එවා උලා ගත්තැයි කියනවනේ හැඩට ඉන්න.  ඡවි කළ්‍යාණියෙන් ඉහළින්ම හිටපු අපේ ගෑණු දැකපු පෘතුගීසිකාරයෙ එහෙම අංඤ්ඤකොරොස් උනාලු. එහෙම අංඤ්ඤකොරොස් වෙච්ච එකෙක් නොවෑ "ගෝවේ ගෑණු පරා....දයි" කියලා කිව්වෙ. රවණා රජ්ජුරැවන්ට අයිති අශෝක වාටිකාව ගෑණුන්ගෙ රැව වඩවන බවක් කවුදො කිව්වා වගෙ මතකයි. 
                                                     විශේෂයෙන්ම කහ කියන්නෙ හොඳ ආලේපනයක් රැව වඩවන්න. සදුන් ගල ගා මුහුනේ අතුල්ල ගනපු එක නම් අපි ගැටව් කාලේ ගෑණු පරාණ හොර රහසෙන්ම කරපු වැඩක්. අර ලව්ලි මේ ලව්ලි එතකොට නිවියා වගෙම වියලි සමට, තෙල් සමට, කබර හමට වගෙ විවිධ ඒවට විවිධ විදියට දැන් ක්‍රිම් තියෙන්නෙ. 
                                                       මයිනගෙ ගමේ හිටියා ගෑණු පරාණ කිහිපයක් ලස්සණ වීමේ උණක් තිබුණු.. අනේද කියන්නෙ උන්දලා ඒ වෙනුවෙන් නොකරපු දෙයක් නෑ. සදුන් ගෑවා දෙහි ඇඹුලෙන් ගල ගා, යෝගට් ගෑවා, අමු කහ එහෙම සිනිඳු වෙන්න අඹරලා ගෑවා. ඕං එක දවසක් ලයිට් කපපු දාක මහ කළුවරෙ පොඩි දඩං බිඩිං සද්දයක් ඇහුනා. වටෙ පිටේ ඈයෝ ටෝච් එහෙම අරන් බැළුවා අවුළක් නෑ සියල්ලො සතුටින් විසිර ගියහ. විනාඩියක් ගියෙ නෑ බුදු අම්මො කියලා සද්දයක් ඇහුනා එක ගෙදරකින්. අනේ අම්මෙ මේං ඒ ගෙදර මාමා හතරගාතේ අටපලෙ දාලා වැටිලා ඉන්නව. ගෙදර හිටපු එක ගෑණු පරාණයක් සුදු හඳුන් වගයක් මුනේ ගාගෙන ඉඳලා. කළුවරෙ ගේ ඇතුලට ආපු මාමා ටෝච් එළියෙන් දෝණයැන්දගෙ මුහුණ දැකලා  බය වෙලා.
මයිනගෙ ගමේ උන්නා එක ගෑණු පරාණයක් සුදු වෙන්න නොකර දෙයක් නෑ. දවල් 12 වෙද්දි පොදු ළිඳ ළගට එන ඒ ඇත්ති හවස 3-4 වෙනකම් නාපු එක තමා කලේ. කසද බඳින්න උවමනා වයසෙ උනත් ඒ හෙණේට කර ගහන්න ගම් පලාතෙ නම් කවුරැත් ආවේ නෑ. ඒත් ඉතිං උන්දැ නම් කිව්වෙ "මට හරියන කොල්ලෙක් කොහෙද මෙ ගම් හතේ" කියලයි.
 සමහර දවසක ඒ අක්කා නාන්න යන පොදු ළිඳ පාරෙ අතරමග මයිනා ඇතුලු අපත නඩෙත් මුණ ගැහෙනව. ඕං එක දවසක අක්කා එහෙම ළිඳට යද්දි අපතයො සෙට් එක අතරමග. අක්කා නාන්න අරන් යන පනිට්ටුවෙ දාගෙන ආපු රෙදි ඇතුලෙ තිබිලා පත්තර කොළ ගුළියක් වැටුනා. මයිනා ඉතිං "අක්කෙ ඔයාගෙ පනිට්ටුවෙන් මොකද්ද වැටුනා" කිව්වා. අර අක්කත් "අනේ මගෙ කහ එක" කියලා අතට ගත්තා. මයිනගෙ වලත්ත කටට බ්‍රේක් නැතුව ගියා "අරං කහද අක්කෙ" කියල ඇහුණා. අර බොන්ඩිත් අහාපි "අරං කහ මූණට හොඳයිද මල්ලි" කියලා. ඇත්තට මයිනට ඕන උනේ "අමු කහාද" කියල අහන්නයි. අර මයිනගෙ එක අපත යාළුවෙක් කියාපි "අරං කහ සතියයි ගාන්න ඕනෙ මාර විදියට සුදු වෙන්නෙ" කියලා. 
                                       අනේ ඉතිං ඒක ඇහුනු හැටියෙ අර හොන්තුවට අරං කහ ඕන උනා. අනේ කොහෙද මල්ලි තියෙන්නෙ කියලා අහපු අක්කට අර අපතයා කිව්වෙ නෑතෑ අර තියෙන්නෙ අතන කියලා. අපේ ගම් පලාතේ ළඳු කැලෑවල කොතනත් තියෙන්නෙ බෙහෙත් ජාති නොවෑ.
එහා පැත්තෙ තිබුනු වල් ඉඟුරැ පඳුරක් පෙන්නපු අපත යාළුව අක්කගෙ ඉල්ලිම හින්දම අර පඳුරෙන් අල ටිකකුත් ගලවලා දුන්නා. සිනිදු වෙන්න අඹරලා රෑට මූනේ ගාන්න උපදෙසත් යාළු අපතයගෙන්.........

 අනේ ඉතිං පසුදා උදෑසන අර අක්කා සහ මෑණියන් වහන්සෙ අපේ ගෙදර. කාළකණ්ණි! යන ගෞරව නාමයෙන්ම උදේ පාන්දර පැමිණි මේ මරාලේ මොකද්ද බලන්න මයිනත් එළියට ආවා. හුටා අර අක්කගෙ මූණ බඹරු ඇනලා වගෙ. මයිනා දැන ගත්තා කෙලියා හුටස් කියලා. 
 "බලපං අයියෙ මු මේකිට අරං කහ කියලා වල් ඉඟරැ වගයක් දිලා මූනේ ගාන්න". 
අර මුහුණ දැකලා පස්වනක් ප්‍රිතියෙන් පිනා ගියපු අපේ අක්කා එක සැරෙට කියපි "වල් ඉඟුරැයි අරං කහයි අඳුරන්නෙත් නැත්තෙ ඔයා පොඩි බබෙක්ද අනේ" කියලා. ප්‍රශ්ණය වෙන පැත්තකට ඇදිලා වෙනත් ගාල ගොට්ටියක් බවට පත්වෙද්දි ගමේ ඈයොන්ගෙ සාදර අනුග්‍රහයෙන් මූණ ඩබල් වෙලා ආපු අක්කා වැරදිකරු උනා. තාත්තා මයිනට දමා ගහපු මග් එක වැදුනා නම් මැහුම් 5ක් 6ක් දාන්න වෙනව. 
                                                               එදා හවස අක්කාගෙ පෞද්ගළික ධනයෙන්‍ මයිනගෙ අපතයො සෙට් එකට හැළප පාටියක් හම්බුනා. අපේ අක්කා කිව්වෙ හොඳ වැඩේ ඔය සොබනීට තමුසෙලා කරේ. අනේ අර අරං කහ ගාපු අක්කා නම් අද දැක්කත් ඉවත බලාගෙන තමයි ගමන. ............... .. 

කඩප්පුලි විශ්වනාත .....මයිනා..... අයෙත් එන්නං ඈං..... පුළු පුළුවන් වෙලාවට බෙහෙත් පැලෑටියක් එහෙම අඳුන ගනිල්ලා... නැත්තං වල් ඉඟුරැ මූනේ ගාගෙන කස කස හිටපල්ලා.

Friday 13 April 2018

මයිනාගෙ කතා...3 ගිං පොල්

ගිං පොල් කිව්වම නම් ටිකක් බලයි මොනවද මේ පොල් කියලා.

දන්නා තරමින් නම් ගිංපොල් බහුළව දැක ගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ ලංකාවෙ ස්ථාන දෙකකදි පමණයි. එක තැනක් ගිං ගඟ මුහුදට වැටෙන ගාල්ලෙ ගිංතොට ප්‍රදේශයේදී.. අනික් තැන වයික්කාල බෝලවත්තෙන් ගලා බසින ගිං ඔය ආශ්‍රිත ප්රදේශයේදිත් පමණයි. ලංකාවට ආවේනික ශාකයක් කියලත් කියනවා. සුද්දගෙ බාෂාවෙන් කියන්නෙ Nipa Palms කියලලු නේ. විද්‍යාත්මක නම Nypa fruticans ලු. පාරිසරික වගෙම කළපු ආරක්ෂක කඩොලාන ශාකයක් විදියටත් මහ පුදුම විදියෙ වටිනාකමක් තියෙනවාය කියන්නෙ. එහෙම කිව්වෙ අර බදූර්දීන් විල්පත්තුව කැපුවට පරිසර හානියක් නෑ කියපු ලංකාවෙ මහ පරිසරවේදියා තමා. කතාවට යං කො දැන් .. හාද. 

ගිං පොල් වැඩියෙ කවුරැත් දැකලා නෑ නොවැ ඒක හින්දා කෙනෙක්ව රවටන්න පුළුවන් ගිං පොල් වල්ලක් පෙන්නලා හරිද. මයිනා කියන අලිගුත්තෙරැවයි උගෙ අර යාළු මදාවියො ටිකයි කම්මැළිකම ඉහට ගහපු සමහර වෙලාවට දෙවොල් දෙයිහාමුදුරුවො බලන්න කියලා උන්නාන්සෙගෙ වාසබවන දිහාවට යනවා. ඈත ක්ෂිතිජය දෙස බලාගෙන මුහුදු හුළං පාරකින් පුංචි සැපක් ගන්න වෙලාවට තමා එක එක යෝජනා එහෙම සෙට් එකේ එවුන් එළියට දාන්නෙ. මස්තෙ ගහලා වැලේ වැල් නැතුව වේලි වේලි ඉන්න කාලයක්, ජොබ් එකක් කරනවා කියලෑ. 
මේ කියන දවසේ වෙද්දි සීනිගම දේවාලේ උත්සවය ඉවර වෙලා දවස් දෙකක් විතර. අර දෙවොල් මඩුව එහෙම නිරුපද්‍රිතව තියෙනව. එකේ එල්ලන පොල්මල්- පොල් අරවා මෙව්වා විනීත සුවනීත දරැ පැටව් ඉතිං විවිධ ක්රම අත්හදා බලමින් ගලවා ඉවත් කිරිම සිදු කරනව. දෙවොල් මඩුවක අර මම ඉහතින් කියපු ගිං පොල් වලු 2ක් එල්ලිම සිරිතක්. ගිං පොල් වල්ලක් නොදන්න කෙනෙක් දැක්කොත් නම් හිතන්නෙ ඒක දැවමය නිර්මාණයක් කියලයි.

අර දෙවොල් මඩුවෙ තිබුනු ගිං පොල් වලු දෙක මයිනා සහ කණ්ඩායම අත්පත් කර ගත්තා. ඒක ගැන කිසිම හැඟිමක් හො උවමනාවක් වෙනුවෙන් නම් නොවෙයි, ආතල් එක සඳහම පමණයි. මේ ගිං පොල් වලු දෙකත් තියන් වැල්ලෙ ඔරුවක් උඩ වාඩි වෙලා ගිං වල්ලෙ තිබුනු අනංමනං සුද්ද පවිත්ර කරලා ඒක නැවුම් පෙනුමකින් හැඩ කලා. 
මෙහෙම ඉන්දැද්දි සෙට් එකේ එකෙකුට දෙවොල් දෙවි හාමුදුරැවො පුංචි අයිඩියා එකක් දීලා. 
දැන් මේකා අහනවා "අඩෝ ගිං පොල් වලු 2ක විකුණමුද" 
දැන් ඉතිං අනික් ඈයෝ එක එක දෑ කියති. "පිස්සුද බොළ මේක ගන්නෙ තොගෙ අප්පද" "මූට මෝංගල්" "පළයං වහෙ" එකි මෙකී ලියන්න හැකි නොහැකි සියළුම වදන් වලින් බැන්නා. 
ඒත් ඌ නොවෙයි සැළුනේ, ගිං පොල් වලු දෙකත් අරන් ආවා ගාළු පාරට ඒ කියන්නෙ සීනිගම දේවාලේ ඉදිරිපිටට. 
මේ කියන කාලේ කලිසම ඇන්දෙ කොළඹ නෝනලා සහ කොළඹ බව ඇඟවිමට උත්සහ කරපු නෝනලා පමණයි. අනේ ඉතිං ඒ වගෙ නෝනෙක් කොරවක්කෙක් වගෙ පාද තබා අපේ අතේ තිබුනු ගිං පොල් වලු දෙක දෙස බැළුවා සොඳුරැ බැල්මක්. අනේ අපේ අර මාර්කටිං අපතයා එක සැරෙ කියපි "ගන්න නෝනා දෙකටම 250ක් දෙන්න" කියලා. අරැට බනින්න හිතාගෙන අපේම එකෙක් අරැට කියපි "උඹට පිස්සුද බන්" කියලා ඉවර කරන්න හම්බ උනේ නෑ මාර්කටිං අපතයා කියපි "අන්තිම දෙක නේ.. දීලා යං" කියලා. දැන් අනේ අර කලිසං නෝනා ඇරියා පර්ස් එක. දුන්නා 250ක්. අපේ එකා නෝනට ගිං පොල් වලු දෙක දුන්නා. දේවාලේ දිහාවට හැරිලා වැන්දා. අසුරැ සැනින් මාරු. 
අනේ ඉතිං තව ටික දවසකින් අර ගිං පොල් වල්ලෙ ගෙඩි ටික හැලෙයි නැත්නම් පැළ හැදෙයි. එතකොට තමා නෝනට අපේ මෑණිවරු මතක් කරන්න හිතෙන්නෙ. ඒ සල්ලි වලින් කොත්තු කෑවා ගාමිණි අයියගෙ කඩෙන්. 
මයිනාගෙ අපත යාළුවො කරපු තවත් එක කුප්ප වැඩක් එන්නම් ඈං......

ඡයාරෑප අන්තර්ජාළයෙන්...

Thursday 12 April 2018

සුරබිදෙන


මයිනාගේ ජිවිත චාරිකාවේ මුණගැහුණු අපුරු කතා වගේම අපුරු චරිත ගැනත් ලියන්න හිතන් ඉන්නවා. දකුණේ දෙවුන්දර ඉඳල අනුරාධපුරයට යනකම් හැම බිම් අඟලකම කරක් ගහපු මයිනා ලබපු ජිවිත අත්දැකීම්, එකිනෙකට වෙනස් ගති පැවතුම් ඇති යාලුවෝ, බිහිසුණු අත්දැකීම්වලට මුහුණ දුන්නු අපුරු මිනිස්සු, හොල්මන් සහ දෙවියෝ ....හිමිහිට ලියන්නම් හැමදෙයක්ම. අඩුපාඩු තියෙනවනම් පෙන්නලා දෙන්න. ඒවා නිවැරදි කරගෙන ලේඛන කලාව කරගන්න මට පුළුවන් වේවි.


ඔබ මම ජීවත් වන මේ ශ්‍රි ලංකාවෙම තවත් එක් තරුණියකගෙ අනුවේදනීය කතාවක්. මේ කතාව කොතනින් පටන් ගන්න ඕනද කියලා මයිනටත් හිතා ගන්න බැරි උනා. මේ කතාව අහන්න ලැබුනෙත් අහම්බෙන් සෙට් උනු බෝතල් පාටියකදි. රට ඉඳලා ආපු යාළුවෙක් මගෙ මිත්‍රයා ඇතුළු යාළුවො පිරිසකට පොඩි පාර්ටි එකක් දෙනවා. මගෙ යාළුවා මාවත් ඇදගෙන ගියා ඒ බෝතල් සාදයට. හීනියට අඩියක් ගහාපු යාළුවො විවිධ දේ කථා කලා. ඒ වෙලාවෙ අර රට ඉඳලා ආපු මිත්‍රයා කියපු කතාවක් තමයි මේ. හැබැයි මේ කථාවෙ සත්තය අසත්තයතාවය මම දන්නෙ නෑ. මම අහපු කථාවක් විතරයි. ඔහු මට පෙන්නුවා ඔහුගෙ යාළුවෙකුට ඇය ලියපු දිග මැසෙජ් එකක් ඇයගෙ ජීවිතය ගැන. ඒ මැසෙජ් එක මයිනගෙ ෆෝන් එකට පෝවර්ඩ් කර ගත්තා. මේ ඇයගෙ කතාව


"මට අවුරුද්දක විතර වයස වෙද්දි මාව අරන් ගිහින් හදා ගත්තෙ මගෙ ආච්චියි සීයයි. ඒකට හේතුවක් තිබුනා. අපේ තාත්තා කොළඹ ජොබ් එකක් කරන කාලෙ අම්මා තාත්තගෙ යාළුවෙක් එක්ක අනියම් සම්බන්ධයක් තිබිලා. ඒ සම්බන්ධයෙ ප්‍රථිඵලයක් විදියට තමයි මම මේ ලෝකෙට බිහි වෙලා තියෙන්නෙ". ඒ හෙතුව නිස තාත්තා මට කරපු වෙනස්කම් හින්දා තමයි ආච්චි මාව එයා ළඟට අරන් ගිහින් තියෙන්නෙ. කාලය මේ විදියට ගෙවුනා. අඩු පාඩු දහසක් මැද්දෙ ආච්ච්යි සීයයි එක්ක මම සතුටින් දුකෙන් ජීවත් උනා. මට අවුරුදු 16ක් විතර වයස උනාම ආච්චි නිතර නිතර ලෙඩ වෙන්න ගත්තා ඒ අතරෙ මම සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය ලියලා ගෙදර හිටියෙ. එක දවසක ලෙඩින් හිටි ආත්තම්මා මේ ලෝකෙන් සමු අරන් ගියා. සීයට තනියම මාව පරිසම් කරන්න බැරි නිසා අම්මට එන්න කියලා මාව  එක්ක යන්න කිව්වා. අකමැත්තෙන් උනත් අම්මට මාව එක්ක යන්න සිද්ද උනා. මම ගෙදරට ආවට තාත්තා කැමති උනේ නෑ. එයාට පුළුවන් හැම වෙලාවෙම මට වෙනස්කම් කලා. මගෙ අනෙක් සහොදරයො (අක්කලා දෙන්නයි මල්ලියි) නෙට් දාලා ඇඳේ නිදියද්දි සීතල සිමෙන්ති පොළවට දාපු පැදුරක මම මගෙ රාත්‍රිය ගෙවා දැම්මා. සමහර දවසක ඒ පැදුරටත් තාත්තා වතුර වක්කරලා තිබුනා.


අපේ ලොකුම අක්කා මට ආදරෙන් හිටියා පුළුවන් වෙලාවට මම ගැන හොයලා බැළුවා. මට අවුරුදු 17ක් වෙද්දිම තාත්තගෙ යාළුවෙකුගෙ පුතෙකුට මාව බන්දලා දුන්නා. ඒත් ඔහු සැමියෙක් විදියට ආදරණිය කෙනෙක් උනේ නෑ. රැවුම් ගෙරවුම් , පහර දීම් මැද මම එයා එක්ක ජිවත් උනේ මාස අටක් විතරයි. රන්ඩුවක් වෙලා මාව තල්ලු කරපු වෙලාවක උඩ තට්ටුවෙන් වැටිලා ඔලුව පැලිලා මාස 2ක් මම රෝහලේ උන්නා. සති තුනක් දැඩිසත්කාරයේ සිහි නැතිව ඉඳල තියනව. ඊටත් පස්සේ සනීප වෙලා ගෙදර ආවා කියමුකෝ .... මම පාඩුවේ හිටියා එයාලත් වෙනසක් මට ඊට පස්සේ කලේ නෑ ………………


මගේ ලොකු අක්කා එයා මට හරි ආදරේ. එයා මැරි කරලා අවුරුදු තුනක්. ඒත් එයාට දරුවෝ හිටියේ නෑ. එයා මැරි කලේ ඔස්ට්‍රේලියාවල උන්නු අය්යා කෙනෙක්ව. එයාත් හිටියේ එහේ ලංකාවට ආ දවසක එයාගේ නැන්දම්මා එයාට ගොඩාක්ම දොස් කියලා වඳ  ගෑනියෙක් කියලා. හරිම දුකින් අක්කා උන්නේ මස්සිනා කිව්වත් දරුවෙක් අරන් හදා ගමු කියලා එයා කැමති උනේ නෑ. අක්කලා ලංකාවට ආවම මම එයාලා ලගට ටික දවසක් ගියා. හීනෙන්වත් හිතපු නැති විදියේ යෝජනාවක් අක්කා මට කලා.. ඒ මස්සිනා එක්ක එකට ඉන්න කියලා එයාගේ ලේ වලින් දරුවෙක් හදලා දෙන්න කියලා..  අනේ මට අවුරුදු 18 ඇති මම එයාට කිව්වා අනේ අක්කේ මට නම් බෑ ඒ පව්කාර වැඩේ කරන්න කියලා ඒත් එයාගේ කදුලු දැක්කම ජිවිතේ නැති කර ගන්නවා කිව්වම මට කරන්න වෙන දෙයක් තිබුනේ නෑ දෙයියනේ ………………


මස්සිනා බදුල්ලෙන් ගෙයක් කුලියට ගත්තා මමයි අක්කයි අපි තුන්දෙනාම එහේ උන්නා. අය්යා නම් අපි ලග උන්නේ මාස දෙකයි. සත්තයි මගේ අක්කා වෙනුවෙන් දරුවෙක් වෙනුවෙන් මම එයා එක්ක එකට නිදාගත්තා ඒත් මස්සිනා කවදාවත් මං දිහා කැත විදියට බලලාවත් කැත විදියට කතා කරලාවත් නෑ. කොහොම හරි දරුවෙක් කියලා දැන ගත්තට පස්සේ මස්සිනා ආයේම ඔස්ට්‍රේලියාවට ගියා. මමයි අක්කයි දෙන්නගෙ  තනියට ගෙදර වැඩට තනියට වයසක අන්කල් කෙනෙක්ව අය්යා නතර කරලා ගියා. ඒ කෙනා අපි කොහෙද කියන්න දැනගෙන උන්නේ නෑ. අක්කා මාව හරි ආදරේන් බලාගත්තා. කිසිම අඩුපාඩුවක් කලේ නෑ ගෙවල් වල අයට කියලා තිබුනේ එයාලා ආපහු ඔස්ට්‍රේලියාවට ගියා කියලා. ඉතින් 1998 මට පුතෙක් ලැබුනා. අය්යත් ලංකාවට ආවා. එයාලා දෙන්නා පුදුමාකාර සතුටක් ලැබුවේ. මම දැක්කා ඒ ඇස් වල තිබුන කාන්තිය.. තාමත් මට මතකයි ලොකු අය්යා... ඒ පුංචි මොලේට මට හිතට ආවට එහෙම කලාට පුතාව එක්ක ගෙදර ආවම මට ලෝබ හිතුනා. ඒත් මගේ සහෝදරීගේ සතුට වෙනුවෙන් මට එහෙම කරන්න උනා. මම පුතා ලග අවුරුද්දක් උන්නා. අය්යා ආපහු අක්කවයි පුතාවයි දෙන්නවම එහාට ගත්තා. මම ආපහු ගෙදර ගියා. ජොබ් එකක් කරා කියලා මම ගෙදරට බොරු කියලා තිබුනේ. පුතාගේ කිරි නතර කලාට පස්සේ මට උන හැදුනා. ඒත් මං මේ කිසිම දෙයක් මගේ අම්මා තාත්තා තියා කිසිම කෙනෙකුට කිව්වේ නෑ. ඒක රහසක් විදියට තියාගන්න පොරොන්දු දීලා තිබුනේ ………

කොහොම හරි මම 2002 ඩුබායි රටේ ජොබ් එකකට ගියා. අක්කලා එක්ක නිතර්ම කතා කලා. එයාලා සතුටින් ඉන්නවා. අදටත් එහෙමයි. මම හම්බකරපු හැම සතයක්ම අම්මට දුන්නා. තාත්තගේ නපුරුකම් නැති උනා. තනි තට්ටුවට තිබුන ගේ තට්ටු දෙකට හදාගන්න මට පුලුවන් උනා. හැමෝටම උදව් කලා පුලුවන් විදියට..

 ඔහොම ඉන්නකොට අපේ අක්කා හදිස්සියේම අසනීප උනා. එයාගේ කිඩ්නී දෙකම සව්ත්තු වෙලා එහේ ඩොක්ටස්ලා  කියලා තිබුනේ අඩුම තරමේ එක් කිඩ්නියක් බද්ද කලොත් ජිවිතේ බේර ගන්න පුලුවන් කියලා. ඒත් අය්යා ලග එච්චර සල්ලියක් ඒ වෙලාවේ තිබුනේ නෑ. අඩුම තරමේ බැංකු ලෝන් එකක්වත් දාන්නවත් කාලයක් නෑ. මම උන්නේ ඩුබායි වල..

දහ අතේ කල්පනා කලා කොහොමද සල්ලි හොයාගන්නේ කියලා අනිතිමට මම තීරණය කලා මගේ කිඩ්නි එකක් විකුනලා මදි සල්ලි හොයලා දෙන්න.. 2010 මම ඩුබායි වල දී ඩීරාම් 28 දාහකට මගේ කිඩ්නී එකක් කෙනෙකුට දීලා එයාලට සල්ලි යැව්වා.  ඒ හැමදෙයක්ම මගේ හොදම යාලුවා දන්නවා.. මම එහේ රෝහලේ ඇදක් උඩ ඉන්නකොට ඒකි තමයි මට උදව් කලේ.. අපේ මැඩම් මේ හැමදෙයක්ම දැනගෙන මට හොදටෝම දොස් කිව්වා.. ඒත් මගේ යාලුවා හැම දෙයක්ම මැඩම්ට කියලා. ඊට පස්සේ මැඩම් මාව ගෙදර එක්ක ඇවිත් බෙහෙත් වෙලාවට දීලා ඩොක්ට ලගට එක්ක ගිහින් සුවයක් ලබන කම් මාව ආදරේන් බලා ගත්තා...


ඩිරාම් 28000කට තමන්ගෙ වකුගඩුවක් විකුණපු නංගි ඒ සල්ලි ඔස්ට්‍රේලියාවෙ ඉන්න අක්කට යැව්වා එයාගෙ වකුගඩුව බද්ද කරන්න. ඒ සියළු උත්තම පරිත්තයාග කරපු ඒ නංගි අදත් මැද පෙරදිග රටක තමන්ගෙ ජීවිතය දිය කර හරිනවා. මට හිතුනා මේ ජීවිත හරිම පුදුමයි කියලා, සහොදර බැඳීම් හරි පුදුමයි නේද?


 පුළුවන් වෙයිද ඒ වගෙ පරිත්‍යාගයක් කරන්න තමන්ගෙම අය වෙනුවෙන්.

Tuesday 10 April 2018

මයිනාගෙ කථා...2 ගල්කටස්



ඕං ඉතිං තවත් එකක් ඈ....... උපතින්ම එක එක උණ දෝතින් දරාගෙන ජන්මය ලබන අපේ ගමපලාතෙ දරු  පැටවුන්ට සමහර වෙලාවට උණ සන්නිපාතයත් වැළඳෙනවා. එහෙම සන්නිපාත තත්වය වැඩි වෙලා නිව්මෝනියාව වැළඳුනාම වැඩේ අවුල් වෙනවා. එහෙම උනාම ප්‍රතිවාදි කල්ලියකින් හරි පොලිසියෙන් හරි තමා බෙහෙත් ලැබෙන්නෙ. පොලිසියෙන් බෙහෙත් මාත්‍රාව වෙනස් කරමින් විවිධ විදියෙන්, කිතුල් පොල්ලකින් හරි ඇට්ටෙරිය පොල්ලකින් කකුල් දෙකෙන් එල්ලලා එහෙමත් නැතිනම් බංකුවක් මත දිගෑදි කරලා හරි බලෙන් හො බෙහෙත් දෙනවා. මෙහෙම දෙන බෙහෙත් ඉතිං ටික කාලයයි. මාසයකට දෙකකට සැරයක් බළපිටියට හරි ගාල්ලට හරි ලෝයර් මහත්තරුත් එක්ක ක්ලිනික් යන එකත් සමහර හාදයොන්ට වෙනම ආතල් එකක්. ප්‍රතිවාදි කල්ලි වලින් ලැබෙන බෙහෙත් මාත්‍රාව සැරයි, හැබැයි ඉතිං එක වේළයි හරියටම බෙහෙත ලැබුනනම් ලෙඩා මලත් බඩ සුද්දයි. මාරියක් කාලා කෝපි කොප්පයක රහ බලන්න ඇහැකි අවුළක් නැතුව. එහෙම ඉතිං උණට බෙහෙත් ලැබුණු අවස්ථා එමටයි.

අවට පහත ගම්වල උණ තිබෙන උන්ට තමන්ගෙ ශක්තිය උරගා බලන්න ලැබෙන හොඳම අවස්ථාව එන්නෙ අගොස්තු මාසේ.  ඒ කියන්නෙ දෙවොල් දෙවි හාමුදුරැවන්ගෙ පිහිටෙන් අවුරැද්දකට සැරයක් එන සිනීගම දෙවොල් දේවාලයෙ උත්සවය. අපරාදෙ කියන්න බෑ කප් සිට වු දින සිට සිනීගම හාදයොන්ට වැඩ. කඩු මුවහත් කිරිම, උල් පිහිය සෑදීම, බාටික්කා සොයා ගැනිම වගෙ දේවල් මේ අතර ප්‍රධානයි. ඒ අතරිනුත දේවාලේ අවසන් පෙරහැර සහ දෙවොල් මඩු යාගය පැවතෙන රාත්‍රි දවස් වල වෙළපහා වැල්ලෙ මෝල්ගස් වළ දැමිම, කඩු සැඟවිම වගෙ දේ සිද්ධ වීම සාමන්‍යයි. ඒවා ඉතිං ප්‍රයොජනයට ගත් සහ නොගත් අවස්ථා දෙකම තියෙනව.


මේ කියන කාලේ මයිනා සහ තවත් හාදයෙකුට උන හැදිලා හිටියා ඒ උණ තමයි පිස්තෝළයකින් වෙඩි තැබිමෙ උණ, ඒ වෙද්දි වයස නම් 17යි මාස 500ක් වගෙ.  මේ අමුතු උනෙන් පෙලෙද්දි දිවා රෑ නොබලා වෙහස මහන්සි වෙලා මේකට වැඩිපුර බෙහෙත් හෙව්වෙ මයිනගෙ මිතුරු හාදයා. මේ හෙවිල්ලෙ අවසානයක් වුනේ එක්තරා පුද්ගළයෙකුගෙ කටමැත දෙඩවිල්ල මත පමණට වඩා කයිවාරු ගැසිම නිසා. ගේම නම් ගේම බවත් තමන්ගෙ ළඟ විවිධ වර්ග වල ආයුද තිබෙන බවත් කියපු මේ කයිවාරැකාරයගෙ කිසිම ආයුධයක් දෑහින් දැකපු කෙනෙක් නම් ඒ වෙනකම් හිටියෙ නෑ. ඒත් ඉතිං මයිනගෙ මිතුරු හාදයා ඉන්තේරුවෙන්ම කිව්වෙ මූ ළඟ මොනවම හරි ඇති බන් කියලා. ඊට පස්සෙ අර කයිවාරුවා ගැවසෙන තැන් ගැන මිතුරු හාදයා ඇහැ ගහගෙන හිටියා. එක දවසක් කයිවාරුවා කුරැඳු ඉඩමක් මැද්දෙ වැඩිපුරම හක්කොළං කරන බවත් මූ මොනවම හරි මේ ඉඩම ඇතුලෙ කරන බවත් කියපු මයිනගෙ යාළු හාදයා දවසක් අර කයිවාරුට කලින් කුරැඳු ඉඩමෙ තිබුනු තඩි අඹ ගහකට වෙලා බලන් ඉඳලා. මෙන්න බොලේ කයිවාරු ඇවිත් එක තැනක තිබිලා පාර්සළයක් අරන් බලලා ආයෙමත් හංගලා. පැයක් පමණ අර අඹ ගහෙ හිටපු යාළු හාදයා ඒ වෙද්දි දිමියන් කෑම නිසාම හොඳ ගානට හෙම්බත් වෙලා.

කයිවාරු  හංගපු පාර්සලේ නම් තිබුනෙ අවශ්‍ය කරන බෙහෙතක්, ඒ කියන්නෙ ගල්කටස් කියන දේශීය ගිණි අවියක් සහ උණ්ඩ 2ක්. දෙවරක් නොසිතාම මයිනගෙ යාළු හාදයා ඒකත් උස්සන් මයිනගෙ ගෙදර.. දැන් ඉතිං යාළුවො දෙන්නම බෙහෙත් පාවිච්චි කරන්න යන්න ඊළඟ දවස යොදා ගත්තා. රෑ පුරා නිදි නොමැතිවත් නින්ද ලැබු ඇසිල්ලෙ රම්බො, පිඩේටර් වගෙ ඉංග්‍රිසි චිත්‍රපටිවල හිටපු නළුවො එළියට ඇදලා දාලා ඒ තැන් වල මයිනයි යාළුවයි රඟපාමින් රැය පහන් කර ගත්තා. උදේ 8 වෙද්දි මිතුරු තොමෝ ගෙයි දොරකඩ මාළු අල්ලන්න ගඟට යන නියාවෙන් බිළිපිති දෙකකුත් අරන් දන්න හඳුනන කෙනෙකුගෙන් ඔරුවකුත් ඉල්ලගෙන දැන් ඩබලම හබල් ගහගෙන ඔරැව පැද්දා කිලෝමිටර් 3ක් විතර ගඟෙ ඉහළට. එහෙම ආවම එක ප්‍රදේශයක කැලෑ කොටසක් තියෙනව ඒ කැලැවට ඇතුල් වෙලා දැන් බෙහෙත පාවිච්චි කරන්නයි හදන්නෙ.

මයිනට මේ ගැන දැනුමක් නැත මිතුරා කාගෙන් හො අසා දැනගත් පරිදි අර එක උණ්ඩයක් බටයට ඇතුල් කරලා නියමිත පරිදි සකසලා පිටි පස්සෙන් තිබ්බ ටිගර් එකත් ඇදලා මයිනට කිව්වා "මයිනො උඹ ඔය ගහාට මුවා වෙයන්" කියලා. මයිනා ගහාට එහා පැතතෙ ඉඳන් බලන් ඉන්නව යාළුවා ඉති කොකා ගැස්සුව "දඩෝං" . බුදු අම්මෝ කියලා සද්දයක් ආවා යාළුවා විසි වෙලා වැටුනා එරමිණියා ගාලක් උඩට. මයිනා දුවන් ඇවිත් යාළුවගෙ කටු ගලවලා යාළුවව ලොකු වෙහසකින් පස්සෙ බේර ගත්තා. අර ගල්කටස් එකේ බටෙ හතරට පැලිලා යාළුවගෙ අතත් පණ නෑ. 


මීට වසර විසි ගණනකට කලින් වෙච්ච ඒ සිද්ධියෙන් පස්සෙ අදත් මයිනා ගිණි අවි වලට බයයි. යාළුවා නම් උණ හොඳ කරගන්නම ඕන නිසා යුධ හමුදාවට බැඳුනා. රට වෙනුවෙන් ජීවිත පූජා කරපු විරැවන් අතරෙ ඔහුගෙ නමත් තියෙන්නෙ ඒ ගෙදර අයට වගෙම මයිනටත් දුක්බර මතකයකට ඉඩ හදලා දීලා. අර කයිවාරුත් පස්සෙ කාලෙක මැරුණා අක්මාව දිය වෙලා ඒ වැඩිපුරම දේශීය මත්පැන් බීම හේතුවෙන්. පස්සෙ කාලෙක තමයි දන්නෙ ගල්කටස් කියන්නෙ පාවිච්චි කරන එකාගෙත් ඉරණම විසඳලා දෙන ජාතියෙ අමුතුම සතෙක් කියලා.............

උඹලා එහෙම ගල්කටස් පාවිච්චි කරනවා එහෙම නොවෙයි... ආයෙත් එන්නම් ඈං.....

ඡයාරෑපය අන්තර්ජාලයෙන්

Sunday 8 April 2018

මයිනාගෙ කතා...1 කරාටේ ක්ලාස්

  
                  මයිනගෙ  ජන්ම භූමිය වෙන්නෙ බෙන්තර පාළමෙන් එහා ගමක් ඒ කිව්වෙ හික්කඩුව ආසන්නයෙ ගමක්. ඇට්ටරයො, නරැමයො, පාතාලේ ඈයො අරැං මුං හැම වර්ගයෙන්ම හොයන්න පුළුවන් ගමක්. ඒ අස්සෙ ගම් 5ක් තියෙනව ඒ ගම් 5යෙ එවුන් එකම කූළකයකට අයිති එවුන් තමා වැඩිපුර ඉන්නෙ.  තොටගමුවකළුපේ, සීනිගම, වැරැල්ලාන  සහ  මලවැන්න  කියන  ගම් 5 තමයි මේ කියන ශාන්ත දාන්ත  දරු පැටව් ඉන්නෙ. 

                     උපතින්ම අරන් එන ගැහෙන උණ නිසා යංතං ඇටෙන් පොත්තෙන් එළියට එද්දිම අවි ආයුධ වලට ආසාවක් දක්වන මේ පැටව් පාසල් යන්නෙත් කිණිස්සක් හරි පිහියක් හරි බෑග් එකේ දාගෙන. හික්කඩුව ශ්‍රි සුමංගල විද්‍යාලය ඇතුළු පාසල් වල අකුරු කරන මේ ළමයි මාසයකට සැරයක් වලියක් දා ගත්තෙ නෑ කියන්නෙ කෑවේ නෑ වගෙ තමයි. මේ වග දන්න ගුරැ බවතුන් එහෙම වැඩියෙ මේ දෙවල් වලට මැදිහත් වෙන්නෙ නෑ. ඒක උන්ට අවශ්‍යම කික් එක බව එතුමන්ලා දන්නව. 

                             මේ ගම්වලින් ඇවිත් නම තියපු අය නම් ගොඩයි. ඒ අයගෙ රෙකෝඩ් වැඩිපුර තියෙන්නෙ රහස් පොලිසිය ඇතුළු පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවට අයත් ආයතන වල. කළුපේ මනෝජ්, ආමි මල්ලි, කිරියා, පොඩි අමිළ වගෙ අය අවියෙන් නම තියද්දි, තොටගමුවෙ හැරිසන්, බබර් රංග, බේකරියෙ චරිත් වගෙ අය පැකට් විකිනිමෙන් නම තිබ්බා. උදයා, සුභයා, සෂියා, චූටියා වගෙ අය මංකොල්ලා කෑම සහ හරක් පැටවිමෙන් පොලිස් පොතේ වාර්ථා අතරට එක් උනා. 


                               ඒ කාලේ ඒ කියන්නෙ මයිනගෙ තරැණ අවදියෙ මේ ගම්වල ඉන්න ඈයොන්ට හැදුනු උණ තමයි කරාටි උණ. ඉතිං මේ උණට බෙහෙත් ගන්න එක එක ඈයො එක එක ඩොක්ටර්ස්ලා හොයාගෙන ගියා. එකල කරාටෙ ඩිස්පැන්සරි කරපු අය කිහිප දෙනෙක් හිටියා මතක විදියට නම් ප්‍රේමසිරි වක්වැල්ල, ප්‍රසාද් කාරියවසම්, ප්‍රසාද් චමින්ද....... මේ වගෙ කිහිප දෙනෙක්. ජිට් කුන්ඩො, ටයිකුන්ඩෝ, කික් බොක්සිං, සෝටෝඛාන් මේ වගෙ විවිධ නම් වලින් උණට බෙහෙත් ලැබුනා.

                             මයිනගෙ ගමට ආසන්නව හිටපු කරාටෙ සමන් අයියගෙ ඩිස්පැන්සරියෙන් බෙහෙත් ගන්න මයිනත් ගියා. හැබැයි මයිනගෙ අප්පුච්චා මේ වැඩේදි එක නීතියක් දැම්මා "කරාටි පංති යනව නම් ගුටි කන්න බෑ එහෙම උනොත් පංති යන්න බෑ" මේ නීතියට යටත්ව කාලයක් පංති යද්දි කරාටි ප්‍රැක්ටිස් කරනවා. කෙසෙල් ගස් වලට පංච් කරනවා, කික් කරනව, උළු බිඳිනවා පංචි බෑග් එකක් එල්ලන් මුළු හවස් වරැමෙ ඒකත් එක්ක ඔට්ටු වෙනවා. 

                            කාලය ගෙවෙද්දි එවකට තරැණ වයසෙ මයිනගෙ හිටපු කරාටි ගුරැතුමා ගෑණු ළමයෙකුට ලයින් දාන්න ගිහින් පෑරෑළිය කියන ගමේදි ගුටි කාලා ඒ මදිවට එකෙක් කණේ කැල්ලකුත් කඩන්. කරාටි සමන්ගෙ මාමගෙ පුතා වෙච්චි නළින් ගිහින් අර ගමේම එවුන්ට ගහලා දෙතුන් දෙනෙක් කරාපිටියෙ. මේ සිද්ධිය අරංචි උනු මයිනගෙ අපුච්චා මයිනට කියාපි "තෝ අදින් පස්සෙ ගුටි කාපු එකාගෙ පංති යනවා එහෙම නෙවෙයි. තෝ යනව නම් අර ගමට ගහපු නලින්ගෙ පංතියකට පල" කියලා. 
මාස්ටර්ගෙ කෑමෙන් සහ නෑමෙන් පස්සෙ මයිනාගෙ කරාටි සිහිනය බොඳව ගිය බව පවසමි.......... ආයේ හම්බ වෙමු ඈ....

.......මයිනා......